My blog

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Quaerimus enim finem bonorum. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Duo Reges: constructio interrete. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Sed potestne rerum maior esse dissensio?

Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus.

Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.

Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Duo Reges: constructio interrete. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Istic sum, inquit. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.

Si enim ad populum me vocas, eum. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Non semper, inquam; An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?

Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur;

Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. At iam decimum annum in spelunca iacet. In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Murenam te accusante defenderem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Idemne, quod iucunde?

Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Duo Reges: constructio interrete. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura.

Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Praeclare hoc quidem. Cui Tubuli nomen odio non est? Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Quid censes in Latino fore? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Hanc in motu voluptatem -sic enim has suaves et quasi dulces voluptates appellat-interdum ita extenuat, ut M. Duo Reges: constructio interrete. Quis est tam dissimile homini. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.

Quid censes in Latino fore? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Itaque his sapiens semper vacabit. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.

Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;

Collatio igitur ista te nihil iuvat. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. An hoc usque quaque, aliter in vita? Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quo modo? Duo Reges: constructio interrete. Hos contra singulos dici est melius. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Ea possunt paria non esse. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum.

Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. A mene tu?

Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Praeclare hoc quidem. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Laboro autem non sine causa; Suo genere perveniant ad extremum;

Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Minime vero, inquit ille, consentit. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Duo Reges: constructio interrete. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Sit enim idem caecus, debilis. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.

Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Tollenda est atque extrahenda radicitus. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q.

Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Sed ille, ut dixi, vitiose. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Duo Reges: constructio interrete. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Murenam te accusante defenderem. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser.

Efficiens dici potest. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Ut id aliis narrare gestiant? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.

Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Aliter autem vobis placet.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Sed hoc sane concedamus. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Duo Reges: constructio interrete. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro.

Tanta vis admonitionis inest in locis; Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;

Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Audeo dicere, inquit. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Et nemo nimium beatus est; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Que Manilium, ab iisque M. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Itaque contra est, ac dicitis; Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Sed quae tandem ista ratio est? Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Duo Reges: constructio interrete. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?

Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem. Atque adhuc ea dixi, causa cur Zenoni non fuisset, quam ob rem a superiorum auctoritate discederet. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Cui Tubuli nomen odio non est? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.

Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Sint ista Graecorum; Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit.

Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Oratio me istius philosophi non offendit; Duo Reges: constructio interrete. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet.

Falli igitur possumus. Ita prorsus, inquam; Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Summus dolor plures dies manere non potest? Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Cur id non ita fit? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Ea possunt paria non esse. Et nemo nimium beatus est; Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.

Urgent tamen et nihil remittunt. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Odium autem et invidiam facile vitabis. Sed quot homines, tot sententiae; Quorum sine causa fieri nihil putandum est.